اشکال زندگی و روشهای زندگی پایدار رویکرد نشانهشناختی مردی که درخت می‌کاشت اثر ژان ژیونو و شعری از ملک‌الشعرای بهار

هدف این مقاله مطالعة نشانه‌شناختی گفتمان ادبی است که اغلب اوقات، در میان سایر شیوه‌های بیان هنری، حکم پیشتاز را دارد و همواره ما را به درپیش گرفتن روشی از زندگی سوق می‌دهد که بر دو اصل عقل و همبستگی با دیگران و، به ویژه، بر طبیعت استوار است و اخلاق را بن‌مایة کار خویش درنظر می‌گیرد. تحلیل نشانه‌معناشناختی دو متن مردی که درخت می‌کاشت و دیگران کاشتند ... که متعلق به دو فرهنگ متفاوت است، به ما امکان خواهد داد تا اخلاق زیست‌محیطی برپایة صیانت از کرة زمین، حفظ نسل‌های آینده، سلامتی جمعی و حیات پایدار را بررسی کنیم و نشان دهیم که ادبیات با به تصویر کشیدن جهان پیرامون، بیانگر ارزشی فرافرهنگی مبتنی بر وابستگی‌های وجودی بینابینی است. بدینسان، هم مسائل مربوط به بیوسفر و سمیوسفر مورد توجه قرار خواهند گرفت و هم مسائل فرهنگی و بینافرهنگی تا از این طریق بر اشکال گوناگون زندگی و روش‌های زندگی پایدار تأکید ورزیم.